মাজুলী

দেখা গৈছে যে আজিৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ মাজত গ্ৰন্থ অধ্যয়নৰ স্পৃহা অতি নগণ্য। ই অতিশীয় চিন্তনীয় বিষয়। গ্ৰন্থই মানুহক পোহৰৰ বাট দেখায়। গ্ৰন্থই মানুহৰ জীৱনক নিয়ন্ত্ৰণ কৰে। মানুহক প্ৰকৃত মানুহ হিচাপে গঢ়ি তোলাৰ ক্ষেত্ৰত গ্ৰন্থই গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা পালন কৰে। এইক্ষেত্ৰত মহামানৱ মহাত্মা গান্ধীৰ জীৱনত সৰুকালতে পঢ়া 'শ্ৰৱণৰ পিতৃ ভক্তি' আৰু 'হৰিশ্চন্দ্ৰ উপাখ্যান' গ্ৰন্থ দুখনৰ ভূমিকাৰ কথা উল্লেখ কৰিব পাৰি। গান্ধীজীয়ে নিজমুখে স্বীকাৰ কৰিছে যে, 'শ্ৰৱণৰ পিতৃ ভক্তি' কিতাপখন পঢ়ি তেখেত দয়ালু, পৰোপকাৰী, পিতৃ-মাতৃ তথা জ্যেষ্ঠজনৰ প্ৰতি শ্ৰদ্ধাশীল আৰু ইশ্বৰৰ প্ৰতি ভক্তিবান হ'বলৈ শিকাৰ লগতে 'হৰিশ্চন্দ্ৰ উপাখ্যান' কিতাপখন পঢ়ি ৰজা হৰিশ্চন্দ্ৰৰ দৰে সত্যবাদী আৰু ন্যায়পৰায়ণ হ'বলৈ প্ৰতিজ্ঞাবদ্ধ হৈছিল। যাৰফলত আমি সমগ্র ভাৰতবাসী তথা বিশ্ববাসীয়ে এগৰাকী 'মহামানৱ'ৰূপে মহাত্মা গান্ধীক পৰৱৰ্তী সময়ত পাবলৈ সক্ষম হ'লোঁ। গ্ৰন্থই মানৱ জীৱনত পেলোৱা অপৰিসীম প্ৰভাৱৰ উদাহৰণ হিচাপে গান্ধীজীৰ এই উদাহৰণটোৱেই এটি সৰ্বোকৃষ্ট উদাহৰণ। প্ৰতিগৰাকী অভিভাৱক-অভিভাৱিকাই নিজ নিজ সন্তানক গৰম বন্ধৰ এই কালছোৱাত কেইখনমান ভাল কিতাপ পঢ়িবলৈ উৎসাহ জন্মাব লাগে। কিয়নো বিদ্যালয়ত পুনৰাই নিয়মীয়া ক্লাছ আৰম্ভ হোৱাৰ পিছত সেই সুযোগ আৰু সুবিধা সুলভ নহ'ব।

​

'কাইলৈ স্কুল বন্ধ ...গোলাপ ফুলৰ গোন্ধ'।

সোঁৱৰণীৰ ডেউকা ফালি এটি-এটিকৈ উৰি আহে ৯০ৰ দশকৰ আমাৰ গৰম বন্ধৰ দিনবোৰ। গৰম বন্ধ ঘোষণা কৰাৰ আগদিনা ৰাতিপুৱা ৭ বজাতে স্কুল আৰম্ভ হয়। প্ৰাথমিক বিদ্যালয়খনৰ গাতে লাগি থকা পথাৰখন পানীৰে উপচি থাকে। স্কুলৰ খিৰিকীৰে পানীডৰা দেখি মন চঞ্চল হৈ পৰে। গৰম বন্ধ আৰম্ভ হোৱাৰ লগে লগেই যে নাৱেৰে পথাৰ চাবলৈ যাব পাৰিম। সেই আনন্দত মনটোও দলদোপ-হেণ্ডোলদোপ হৈ থাকে। গাঁৱৰ বাটত থকা প্ৰকাণ্ড জামুগছজোপাৰ পৰা জামু পৰি কেঁচা আলিবাটটো বেঙুনীয়া হৈ থাকে। গৰম বন্ধৰ দিনবোৰত পুৱাই শোৱাপাটি এৰি সৰি থকা জামুবোৰ বুটলিবলৈ যাওঁ। বন্ধৰ দিনকেইটাত পুৱাতেই কৰা সেইয়া নিত্য নৈমিত্তিক কাম। বৰষুণৰ ফলত বোকা উঠি থকা ৰাস্তাটোত বোকাৰ মাজত সোমাই থকা ৰসাল জামুবোৰ বুটলি আনি ঘৰত ধুই সেইবোৰ পেট ভৰাই খাওঁ। আন এটা অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ কাম আমি গৰম বন্ধৰ সময়ছোৱাত কৰিছিলোঁ। আমি যেতিয়া প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ত পঢ়ি আছিলোঁ সেই সময়ত বিদ্যালয়ৰ লাইব্ৰেৰীৰ পৰা গৰম বন্ধৰ সময়ছোৱাত পঢ়িবলৈ বুলি বহু কিতাপ ঘৰলৈ আনি পঢ়ি শেষ কৰিছিলোঁ। সেই সময়ত লাইব্ৰেৰী বুলিবলৈ এটা মাথো মজলীয়া আকাৰৰ কাঠৰ আলমাৰী। তাতেই ঠাহ খাই থকা কিতাপবোৰকে আনি পঢ়িছিলোঁ। এবছৰ পঢ়া কিতাপখনকে বেলেগ কিতাপৰ অভাৱত পিছৰ বছৰ পুনঃ আনি পঢ়িছিলোঁ। মন-মগজুত ৰেখাপাত কৰি যোৱা তেনে কেইখনমান কিতাপৰ ভিতৰত 'মৰমৰ দেউতা', 'শ্বিচকিন, মই আৰু বহুতো', 'ঈদগাহ', 'পঞ্চতন্ত্ৰৰ সাধু', 'মোৰা নামৰ হাতীটো', 'অজান দেশত এলিচ' (এলিচ ইন ওৱানডাৰলেণ্ডৰ অসমীয়া অনুবাদ) আদি অন্যতম।