তনবীৰে ভাৱিছিল বিদেশত নাট্য শিক্ষা অৰ্জন কৰি ভাৰতীয় নাটকৰ পৰম্পৰা আধুনিক কৰা বিদেশৰ নাট্য প্ৰশিক্ষণ কেন্দ্ৰত পৃথিৱীৰ প্ৰায়বোৰ দেশৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰী আহে। তাত ব্ৰিটিছৰ দৰে ইংৰাজী ভাষা ক'ব লাগিছিল যাক কোৱা হয় বাইন্স ইংলিশ। সেইবাবে তেওঁ তাত ইংৰাজী ভালকৈ শিকিবলগীয়া হৈছিল। তাৰপিছত তেওঁ উইক থিয়েটাৰত নাটকৰ মুখা আৰু মঞ্চ সজ্জা আৰু নাট্য প্ৰস্তুতিৰ বিষয়ে শিক্ষা গ্ৰহণ কৰে। তাৰপিছত একবছৰ ব্ৰিটিছ ড্ৰামালীগত নাট্য লিখন শিক্ষা গ্ৰহণ কৰে। তেওঁ ইউৰোপৰ নাটক প্ৰস্তুতি সম্পৰ্কে অধিক জ্ঞান অৰ্জন কৰাৰ কথা ভাৱিছিল। সেইবাবে তেওঁ লণ্ডনৰ পৰা পেৰিছৰ যুৱ মহোৎসৱত অংশগ্ৰহণ কৰে। কিন্তু সেই সময়ত তেওঁৰ আৰ্থিক অৱস্থা বেয়া হোৱাৰ বাবে আঙুৰ বাগানত আঙুৰ বোটলাৰ কামত সোমাইছিল আৰু তাৰ পৰা যিখিনি পাৰিশ্ৰমিক পাইছিল সেইখিনিৰে নাটক চাইছিল। মদ্ৰিদ, বাৰ্চিলোনা আৰু স্পেইন আদিত ঘূৰি ফুৰি তেওঁলোকৰ নাটক শিকিলে। আৰ্থিক নাটনিৰ বাবে তনবীৰে সেই সময়ত ৰেডিঅ'ত নাটক লিখা, ৰাতি নাইট ক্লাৱত ছতিশগড়ী লোকগীত গোৱা আদি কাম কৰিছিল। 

         ইউৰোপ ভ্ৰমণৰ পিছত তনবীৰে প্ৰাগত ৰবীন্দ্ৰনাথ ঠাকুৰৰ 'ডাকঘৰ' নাটকখন চাইছিল। বাৰ্লিন ঘূৰি আহি তনবীৰে ভাৱিছিল যদি ভাৰতীয় নাটকৰ উন্নতি কৰিবলগীয়া হয় তেন্তে বিদেশী নাটক নকল কৰাটো মুৰ্খামি হ'ব। সেয়ে তেওঁ বেগম কুশদিয়া জ্যায়াদিৰ লগ হৈ হিন্দুস্থানী থিয়েটাৰৰ গ্ৰুপ খুলে । হিন্দুস্থানী থিয়েটাৰত হবীবৰ প্ৰথম নিবেদন আছিল শুদ্ৰকৰ 'মুচ্ছকৰ্টিক' । এনে সময়তে ৰামপুৰত থকা তেওঁৰ পৰিয়ালৰ লোকক দেখা কৰিবলৈ যাওঁতে ছত্তিশগড়ৰ লোক কলা 'নাচা' চাই তেওঁ মুগ্ধ হয় আৰু সেই শৈলীত তেওঁ নাটক কৰাৰ কথা ভাৱিলে কাৰণ ইয়াৰ অভিনয় পদ্ধতি সহজ, স্বতঃস্ফুত প্ৰাণ শক্তিৰে ভৰপুৰ। এই কথা ভাৱি তেওঁ পাঁচজন অভিনেতা ঠিক কৰিলে। তেওঁলোক ক্ৰমে, মদন লাল, ঠাকুৰ ৰাম, ভুলবাৰাম, বাবুৰাম আৰু জগমোহন। তনবীৰে নিৰ্বাচিত অভিনেতা কেইজনক দিল্লীলৈ মাতিলে আৰু লগতে ছতিশগড়ী সংগীতৰ প্ৰতিভু লালুৰামকো তেওঁ দিল্লীলৈ আমন্ত্ৰণ জনালে। এই ছয়গৰাকী শিল্পীক দেখি বেগম জ্যায়াৰ্দিয়ে প্ৰতিক্ৰিয়া প্ৰকাশ কৰি কৈছিল, 'নাটকৰ নায়ক-নায়িকা দেখিবলৈ সুন্দৰ হ'ব লাগে। এই ক'লা ক'লা ভূতৰ নিচিনা কি মানুহ আনিলা!' তনবীৰৰ আত্মবিশ্বাস কিন্তু ভঙা নাছিল। তেওঁ অতি সাৱধানতাৰে নায়ক-নায়িকা নিৰ্বাচন কৰিছিল। বসন্তসেনাৰ অভিনয়ত ভাৰত নাট্যমৰ শিল্পী ৰেখা ৰেবড়ী, চাৰুদত্তৰ অভিনয়ত দিল্লীৰ বিখ্যাত অভিনেতা শ্যাম বাহাদুৰে আৰু হবীব তনবীৰে নিজে সূত্ৰধাৰৰূপে অভিনয় কৰিছিল। শুদ্ৰকৰ নাটকত যি কবিতা আছিল তাক তনবীৰে নিজে গীতেৰে সজালে। নাটকৰ আখৰা চলিছিল ন মাহ পৰ্যন্ত। নাটক মঞ্চস্থ হোৱাৰ পিছত দুই ধৰণৰ সমালোচনা হৈছিল। এই সমালোচনাক হবীবে নিজৰ ভাষাত এইদৰে কৈছিল- 

'   আচল কথা ক'বলে গ'লে শাস্ত্ৰীয় নাট্যশৈলী সম্বন্ধে কাৰো কোনো জ্ঞান নাই। যিকোনো শৈলীত নাটক কৰে। সংস্কৃত নাটক পঢ়া বা বুজা এক ধৰণৰ আৰু ইয়াৰ মঞ্চস্থ এক ধৰণৰ। মই ডঃ ৰাঘবনক সন্মান নকৰোঁ। তেওঁ লিখা সংস্কৃত নাটকৰ কিতাপ নপঢ়াকে সংস্কৃত নাটক কৰা নহয়। কিন্তু আমি যেতিয়া তেওঁৰ মুচ্ছকটিকা চাওঁ তেতিয়া বৰ হতাশ হও। সংস্কৃতৰ পণ্ডিত বা সংস্কৃত শব্দক ইমান ভাল পোৱাৰ পিছতো সংস্কৃত শব্দ নাটকত প্ৰয়োগ কৰা নাই, এই বাস্তৱ সত্যটো কিন্তু কোনোৱে মানি লোৱা নাই। গতিকে সংস্কৃত নাট্য শৈলীৰ নাম মোৰ মুখত কেৱল মাত্ৰ প্ৰতীকী হৈ হে আছে। আজি আমি যি দেখিছো সি হাজাৰ হাজাৰ বছৰৰ আগৰ খিনিয়েই। ই এটা মস্ত ভ্ৰমহে। সংস্কৃতি সকলো সময়তে ডায়নামিক। ই অত্যন্ত জৰুৰী যে সংস্কৃত নাটক সহজে বুজাৰ দিন আহি পৰিছে।'

         নাটকৰ অভিনয় পদ্ধতিত এটা ডাঙৰ পাৰ্থক্য ৰৈ গৈছিল। লোক শিল্পীৰ সহজাত অভিনয় প্ৰতিভা চহৰৰ শিল্পীৰ নাছিল। কিন্তু অন্তৰ্দ্বন্দ্ব বা চৰিত্ৰৰ সুক্ষ্ম ৰূপ যিদৰে চহৰৰ অভিনেতাই তুলি ধৰিছিল সেইদৰে লোক শিল্পীয়ে পৰা নাছিল।