মাজুলী

  অলপদিনৰ আগতে কথা প্ৰসংগত ভ্ৰাতৃস্থানীয় বন্ধু এজনে দুটা প্ৰশ্ন কৰিছিল, "মুম্বাইত সেউজীয়া গছ-গছনি আছেনে?", "মুম্বাইৰ সকলোবোৰ মানুহেই খুব ব্যস্ত বা প্ৰেক্টিকেল নেকি?"

        মুম্বাই! চকু দুটা খন্তেকৰ বাবে জপাই দিলেই মানসপটত ভাহি যায় গগনচুম্বী অট্টালিকা, লানি নিছিগা গাড়ী, লোকেল ট্ৰেইনৰ চলাচল, হিচাপ কৰি শেষ কৰিব নোৱৰা মানুহৰ গতিশীল ব্যস্ততা আৰু অৱশ্যেই সাগৰখন৷ প্ৰতিমুহূৰ্ততে ছন্দ সলনি হোৱা এখন জনাৰণ্য, যি পঢ়াই জীৱনটো যাপন কৰাৰ কঠোৰ পাঠ, যিয়ে শিকাই জীৱন উপভোগ কৰিব পৰাৰ ভিন ভিন পদ্ধতি৷ অসমৰপৰা চাকৰিসূত্ৰে বদলি হৈ মুম্বাইৰ বাসিন্দা হোৱাৰ পাছত অসমৰ প্ৰায়ভাগ চিনাকি মানুহেই ফোনতেই হওক বা চ'চিয়েল মিডিয়াতেই হওক বা কেতিয়াবা লগ পালে সোধে মুম্বাইৰ কথা৷ সকলোৰে প্ৰশ্নবোৰ প্ৰায় একেধৰণৰ; 'মুম্বাইত গেটৱে অৱ্ ইণ্ডিয়া আৰু এলিফেণ্টাৰ বাহিৰে ফুৰিবলৈ আৰু কি কি ঠাই আছে?', 'কেইদিনমান থকাকৈ মুম্বাইলৈ কোনটো মাহত যোৱা ভাল?', মুম্বাইত কেতিয়াবা বলীউডৰ কোনোবা অভিনেতা-অভিনেত্ৰীক দেখা পাইছোঁনে ইত্যাদিবোৰ৷ হঠাৎ সেইদিনা এই অগতানুগতিক প্ৰশ্ন দুটা শুনি মই খন্তেক থমকি ৰ'লোঁ৷ কিবা এটা উত্তৰ দি দিয়াটো বিশেষ টান কথা নাছিল, কিন্তু মই ক'ৰবাত স্তব্ধ হৈ ৰ'লোঁ! মোৰ চকুৰ সন্মুখত হঠাৎ অগা-ডেৱা কৰিবলৈ ধৰিলে কিছুদিন আগতে সন্মুখীন হোৱা সৰু অভিজ্ঞতা এটাই৷

         মুম্বাইত মাজে মাজে চাইক্লিং কৰোঁ৷ পশ্চিম মুম্বাইত মই থকা ঠাইডোখৰৰ ওচৰে-পাজৰে চাইক্লিং কৰিবলৈ  বিশেষ উল্লেখনীয় ঠাই নাই যদিও ৰাতিপুৱাৰ ভাগত চাইকেলখন লৈ মই পিতপিতাই ফুৰোঁ বৰিভেলী, মালাড, গ'ৰেগাওঁ, আন্ধেৰী ইত্যাদি ঠাইবোৰৰ অলিয়ে-গলিয়ে৷ উদ্দেশ্যে এটাই ৰাস্তাবোৰ চিনাকি হোৱা৷ কিছুদিন পূৰ্বে এদিন ৰাতি টোপনি যোৱাৰ আগতে ঠিক কৰিলোঁ যে পাছদিনা ৰাতিপুৱা ওচৰৰে আৰে কল'নী নামৰ ঠাইখনলৈ চাইক্লিং কৰি যাম৷ ভবামতেই ৰাতিপুৱা শুই উঠি চাইকেলখন সাজু কৰিলোঁ৷ হেলমেটটো  পিন্ধি লৈ পানীৰ বটলটো আৰু সৰু হাতবেগটো চাইকেলখনত ওলোমাই ল'লোঁ৷ মই থকা ঠাইখনৰপৰা আৰে ক'লনীলৈ বেছি দূৰ নহয় যদিও ঠাইখনৰ ভিতৰি ভিতৰি থকা লুঙলুঙীয়া ৰাস্তাবোৰেৰে ঘূৰি ফুৰিবলৈ যথেষ্ট সময় লাগে৷ ঠাইখনৰ দুটা বিশেষত্ব আছে, প্ৰথমটো হ'ল ঠাইখন সঞ্জয় গান্ধী ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যানৰ এটা অংশ, যাৰবাবে বহুলোকে আৰেক মুম্বাইৰ হাওঁফাওঁ বুলিও ক'ব খোজে৷ দ্বিতীয় কাৰণটো হ'ল ঠাইখন গাখীৰ তথা দুগ্ধজাত সামগ্ৰী উৎপাদনৰ বাবে বিখ্যাত৷ ঠাইখনে কেৱল সুবিশাল মুম্বাইতেই নহয়, আনকি  কাষৰীয়া ঠাইবোৰলৈয়ো গাখীৰৰ যোগান ধৰে।

       চাইকেলৰ পেডেলত হেঁচা দিলোঁ৷ ঘৰৰ ওচৰতে থকা পশ্চিম দ্ৰুতবেগী মহামাৰ্গেৰে কিছুদূৰ গৈ আৰে মেট্ৰো ষ্টেচনৰ বিপৰীত দিশে থকা ৰাস্তাটোৰে আৰে কল'নীলৈ বুলি সোমাই গ'লোঁ। ৰাতিপুৱাৰ সময় আছিল বাবে বনাঞ্চলখনৰ মাজেৰে যোৱা পথটোত বৰ এটা ভীৰ নাছিল৷ অৱশ্যে পুৱাভাগত দৌৰি ভালপোৱা বা জ'গিং কৰা মানুহেৰে পথটো আৰু তাৰ উপপথবোৰ ভৰি আছিল৷ দুই-এখন অট'ৰিক্সা আৰু বাছে মোক পাছ পেলাই গৈছিল৷ বাছবোৰলৈ মন কৰাত দেখা পালোঁ থিয় হৈ যোৱাকৈ মানুহৰ ভীৰ নাই যদিও প্ৰায় প্ৰতিখন আসন যাত্রীৰে পূৰ হৈ আছিল। কিন্তু কিছুদূৰ আগবাঢ়ি যোৱাৰ পাছতে দেখা পালোঁ বাছ ষ্টপেজ এটাত বাছৰ বাবে অপেক্ষা কৰি থকা মানুহৰ শাৰী এটা। মুম্বাইৰ এইটো কথাতেই মই সদায় আচৰিত হওঁ৷ ইয়াত ভীৰবিলাক এক কথাত ক'বলৈ গ'লে 'Unpredictable'৷ ট্ৰেইনেই হওক বা ৰাজপথেই হওক কেতিয়া কোন মুহূৰ্তত, কি কাৰণত ভীৰ লাগি যায় কোনেও পূৰ্বানুমান কৰিব নোৱাৰে৷ বাছৰ বাবে শাৰী পাতি থকা মানুহবোৰলৈ চাই চাই পাৰ হৈ যাওঁতে কিছুদিনৰ আগতে বন্ধু এজনে সন্মুখীন হোৱা ঘটনা এটা মনত পৰিল৷ সেইদিনা আছিল অফিচৰ বন্ধবাৰ৷ বন্ধুজনক তেখেতৰ বিভাগৰপৰা চেন্নাইলৈ পঠিয়াছিল কিবা এটা বিভাগীয় জৰুৰী কামৰ বাবে৷ বন্ধুৱেও এদিন আগতে চেন্নাইলৈ গৈ ইফালে-সিফালে ফুৰাৰ মানসেৰে অফিচৰ খৰচেৰে টিকেট কৰাই লৈছিল৷ আমি থকা ঠাইৰপৰা ভিলে পাৰ্লেস্থিত বিমানবন্দৰৰ টাৰ্মিনেল-দুইলৈ দূৰত্ব পাঁচ কিলোমিটাৰমান হোৱা হেতুকে বন্ধুজনে আৰামত ঘৰৰপৰা ওলাইছিল পুৱা আঠ বজাৰ আগে আগে যাতে চেন্নাইলৈ থকা দহ বজাৰ ফ্লাইটখন ধৰিবগৈ পাৰে৷ কিন্তু বিধিৰ বিপাক, সেইদিনা ৰাতিপুৱাতে ৰাস্তাত ইমানেই বেছি ট্ৰেফিক জাম হ'ল যে বন্ধুজন গৈ সময়ত বিমান বন্দৰত উপস্থিত হ'বগৈ নোৱাৰিলে৷ ফলত, তেওঁ যাবলগীয়া হ'ল সন্ধিয়াৰ  আন এখন ফ্লাইটত ,সম্পূৰ্ণ নিজৰ পকেটৰ ধন টিকেটৰ নামত বলিদান দি৷ তাৰ এই কাহিনীটোৱে আমাৰ বন্ধুমহলত হাঁহিৰ খোৰাক যোগাইছিল যদিও আৱৰণ এখনৰ তলত সেয়া আমাৰ বাবেও এটা শিক্ষা আছিল, "মুম্বাইৰ ভীৰ Unpredictable৷"